استارلینک و مجوز فعالیت آن در ایران

طراحی و اجرای دکوراسیون داخلی تهران

در اوایل دهه ۲۰۰۰، ایلان ماسک، میلیاردر و کارآفرین، با ایده‌ای نوآورانه به نام اینترنت ماهواره‌ای، اقدام به تحقق این رویای فضایی کرد. این ایده اصلی به ایجاد پوشش گسترده‌ای از اینترنت با استفاده از پرواز هزاران ماهواره کوچک به مدار نزدیک زمین اشاره دارد. در آن زمان این باور وجود داشت که این طرح میتواند انقلابی در دسترسی به اینترنت با سرعت بالا در سراسر جهان ایجاد کند.

در دولت‌های گذشته، تأکید شد که اینترنت ماهواره‌ای یک پدیده جهانی است که همه کشورها با آن مواجه هستند. هدف اصلی این منظومه‌های ماهواره‌ای ارتقاء بستر ارتباطی اینترنت اشیاء در سراسر جهان است، زیرا بسیاری از مناطق دورافتاده و مزارع در جهان به شبکه‌های موبایل یا شبکه‌های ثابت دسترسی ندارند. اینترنت ماهواره‌ای به منظور حل این مشکلات و ارتقاء دسترسی به اینترنت تأسیس شده است.

در ایران نیز، چندین سال است که به این فناوری نوظهور توجه شده است. با این حال، همراه با توجه به ایجاد محدودیت‌ها برای برخی از پلتفرم‌های خارجی در کشور و وعده‌هایی مبنی بر فعال‌سازی و دسترسی کاربران به اینترنت ماهواره‌ای در کشور، مسأله مورد توجه قرار گرفته است.

از اوایل مطرح شدن این موضوع در کشور، مقامات اعلام کردند که از فعالیت اپراتورهای اینترنت ماهواره‌ای در ایران استقبال می‌شود، با این شرط که این اپراتورها قوانین مربوط به کشور را رعایت کنند. بر اساس قوانین بین‌المللی، هر اپراتور اینترنت ماهواره‌ای که می‌خواهد در مرزهای یک کشور خدمات ارائه دهد، باید قوانین و مقررات سرزمینی آن کشور را رعایت کند. این قوانین به همه اپراتورها، از جمله Starlink، ابلاغ شده و اگر این قوانین را رعایت کنند، از فعالیت آنها استقبال خواهد شد. این کار می‌تواند به بهبود دسترسی به اینترنت در بیش از ۳۰۰۰ روستا کمک کند که هنوز به اینترنت متصل نشده‌اند.

باید توجه داشت که اینترنت ماهواره‌ای نمی‌تواند سرعت و کیفیت ارتباط مبتنی بر فیبر نوری را ارائه دهد. بسیاری از کشورهای پیشرفته در حال حاضر در حال اتصال ساختمان‌ها و مناطق خود به شبکه‌های فیبر نوری هستند.

با توجه به تمامی توضیحات ارائه شده، مرکز ملی فضای مجازی در سال‌های اخیر رویکردی اتخاذ کرده است که اپراتورهای اینترنت ماهواره‌ای ملزم به رعایت قوانین مربوط به فضای مجازی و اصول و مقررات سازمان ملل و اتحادیه‌های تخصصی مربوطه هستند و باید قوانین و مقررات ملی کشورها را برای حفظ استقلال و حاکمیت دولت‌ها در حوزه ارتباطات و صیانت از گذرگاه‌های رسمی تبادل اطلاعات رعایت کنند.